Raymon van der Biezen (21 jaar), Olympisch Topsporter BMX-Fietscross: Onzekerheid.
Al sinds ik 4 jaar oud was, ben ik verslaafd aan mijn hobby/sport "Fietscross". In het begin deed ik het vrijwel meteen goed tijdens wedstrijden. Want ik werd 3x achter elkaar Nederlands Kampioen. Het ging eigenlijk goed totdat ik groeiproblemen kreeg. Ik was altijd al de kleinste, en dat bleef ik ook een lange tijd. Ik heb ongeveer 4 jaar achter de feiten aangelopen en presteerde daardoor niet zoals ik dat wilde. Toentertijd zat ik best wel in de put en voelde me daardoor ongelukkig! Een dokter vertelde me dat het beter voor me was om te stoppen met mijn hobby en dat ik maar wat anders moest gaan doen... Natuurlijk wilde ik daar niks van weten en ben gelukkig gewoon verder gegaan met Fietscross, maar werd wel steeds onzekerder over mezelf ...
In 2004 werd ik 17, ik was eindelijk wat gegroeid en het fietsen ging weer stukken beter want ik draaide mee in de Europese top, maar ik won nooit omdat ik in de finales altijd te zenuwachtig was. Het was de onzekerheid die me in de weg zat, want in plaats van dat ik met mezelf bezig was, dacht ik alleen maar aan mijn tegenstanders (onzekerheid) ...
Toen Fietscross Olympisch werd in 2005 wist ik dat ik aan mezelf moest werken, want anders zou ik mijn droom niet waar kunnen maken. Ik heb het 3e jaar van het CIOS in Arnhem afgerond en ben fulltime gaan sporten! Dat was al een droom op zich die uitkwam, maar dat moest echt want anders kon ik niet mee met de top in het Fietscrossen ... Vanaf mijn 19e fiets ik wedstrijden in de Elite Men (senior) klasse. Ik reis de hele wereld over om wedstrijden te fietsen tegen de beste van de wereld! Het ging niet slecht, maar mijn zelfvertrouwen was nog steeds niet goed genoeg na al die uren trainen en dat moest echt veranderen als ik kans wilde maken om naar de Olympische Spelen in Beijing te mogen. Halverwege het seizoen van 2007 maakt een sponsor van mij een afspraak voor mij bij Roel Klaassen.
Vanaf dat moment gaat het stukken beter met me en maak ik deel uit van de Selectie die naar de Olympische Spelen in Beijing gaat ...
Wat is er nu veranderd:
- Ik ben weer gaan geloven in mijn eigen krachten.
- Ik heb geleerd om wedstrijdspanning te accepteren. Dat is echt belangrijk!
- Ik heb geleerd hoe ik mij moet concentreren voor de start.
- Ik weet nu hoe ik ermee om moet gaan wanneer het tegen zit, dus bijvoorbeeld als een wedstrijd niet naar mijn zin gaat of mensen commentaar op me hebben.
Ik denk dat het niet uit te leggen is wat haptotherapie precies inhoudt, dat moet je gewoon ervaren. Het heeft mijn leven in ieder geval echt goed gedaan, want ik heb weer echt plezier in wat ik doe en heb daardoor meer energie gekregen.
I'm living the dream!!!
48-jarige vrouw, Getrouwd, Schrijfster: Onbestemde en vaak sombere gevoel "het leven te ondergaan".
Het onbestemde en vaak ook wat sombere gevoel ‘het leven te ondergaan' of erger nog: ‘mijn tijd uit te zitten'. Met verbazing en afgunst kijken naar mensen die alle energie van de wereld lijken te hebben en vrolijk het ene plan na het andere verwezenlijken. Weten dat ik dat, met mijn talenten en mogelijkheden, ook zou moeten kunnen. Maar tegelijk absoluut niet weten waar ik het vandaan moet halen. Het gevoel al heel lang te zwemmen met een loodzware drenkeling op mijn rug en de walkant steeds maar verder te zien opschuiven.
Dat is zo'n beetje de situatie wanneer ik contact opneem met Roel. Ik weet absoluut niet wat ik kan verwachten, ik weet alleen wel dat ik er met praten alleen niet uitkom.
In de sessies die volgen wordt helder hoezeer ik leef en handel vanuit de wens ‘het goed te doen'. Hoezeer ik bezig ben anderen niet teleur te stellen. Mijn bestaansrecht te ‘verdienen'. En hoe weinig voeling ik eigenlijk heb met wat ik wil. Wat ik nodig heb.
Dit is waar we op inzetten. Niet alleen door te praten, maar ook - en vooral - in de aanraking. Juist door die combinatie leer ik hoezeer ik mijn eigen verlangens altijd heb weggestopt. Zo diep dat ik me er niet eens meer bewust van ben. Ik leer dat mijn hoofd andere signalen afgeeft dan mijn lijf. En dat mijn lijf vaker de waarheid spreekt dan mijn hoofd, zij het dat het een waarheid is waar ik aanvankelijk erg bang voor ben. En hoe lastig het is om met die dualiteit om te gaan. Omdat ‘wat ik voel' en ‘wat ik vind dat ik zou moeten doen' nog lang niet altijd samenvallen.
Het is zeker geen makkelijk proces - hoewel we af en toe ook ongenadig de slappe lach hebben - maar langzamerhand ontstaat er meer evenwicht. Het voelen gaat makkelijker en ik merk dat ik mijn hoofd nodig heb om keuzes te maken. Maar dan wel keuzes waarin alle partijen, inclusief ikzelf, een duidelijke stem hebben. Hoe anders voelt het om iets te doen omdat ik het van binnenuit voel, dan vanuit de angst de ander teleur te stellen! Hoeveel aangenamer wordt het leven als je er zelf ook echt bij bent en durft te vertrouwen op je eigen gevoel. Dat geeft enorm veel energie. Eindelijk snap ik hoe de anderen, die ik altijd benijdde, het doen.
Al met al zijn we een klein jaar bezig geweest. Het meest bijzondere aan het hele proces is, dat alles er eigenlijk al was. Ik heb geen trucjes geleerd, heb geen gedrag hoeven aanleren, heb mezelf niet wezenlijk hoeven veranderen. Ik heb alleen samen met Roel mijn ‘innerlijke kast' eens uitgemest. Veel overtollige ballast hebben we eruit gegooid, om te ontdekken hoeveel prachtig materiaal daarachter nog lag. Totaal vergeten, maar uiteindelijk onmisbaar om me goed te voelen. Eindelijk val ik samen met wie ik ben.
Achteraf een zeer bijzondere en waardevolle investering. Ik zou het iedereen gunnen.
25-jarige vrouw, Getrouwd, Leerkracht Basisonderwijs: Burn-out
Voordat ik bij Roel terecht kwam, moest mijn leven vooral één groot, gezellig feestje zijn. Een leuke en drukke baan als leerkracht in het basisonderwijs. Daarnaast een groot sociaal leven met na een drukke dag werken nog elke avond een paar afspraken. Het liefst 24 uur per dag racen tegen de klok. En natuurlijk blijven lachen. Altijd met in mijn achterhoofd iedereen tevreden houden en zo snel mogelijk over tegenslagen heen stappen. Want daar was geen tijd voor. Deur dicht, even alleen verdrietig zijn en weer door! Heel lang leek het goed te gaan en ging ik vrolijk door met plannen maken voor de toekomst. Om mij heen hoorde ik weleens vrienden praten over psychologen of therapeuten die zij bezochten. Daar kon ik met mijn verstand niet bij. Dat zou ik nooit nodig hebben en vond mezelf daar veel te nuchter voor. Er is namelijk veel op te lossen met een grote glimlach, kletsen en humor. Op zich is daar natuurlijk ook niets mis mee. Maar een beetje naïef is het wel. En dat bleek ook...
Na een hele heftige tijd op mijn werk en een aantal pittige tegenslagen ging het mis. Na een jaar met vage gezondheidsklachtjes te hebben gelopen die ik vooral negeerde, blokkeerde opeens alles. Van de één op de andere dag kon ik niks meer. En kwam ik thuis te zitten. Ondanks alle steun van familie en vrienden voelde ik dat ik meer hulp nodig had. Dus ging ik op zoek. Veel vormen van hulp vielen af, praten alleen ging het niet worden.
Al vrij snel kwam ik op internet de site van Roel tegen. Op de één of andere manier wist ik meteen dat Roel degene was waar ik moest zijn. Praten kan ik wel, maar echt naar mijn gevoel toe gaan op een affectieve manier leek me een grotere uitdaging. In een opwelling heb ik gebeld. Ik herinner mij nog goed de eerste vraag die Roel aan mij stelde: ‘Heb je het gevoel dat je er klaar voor bent?'. De volgende dag kon ik terecht.
De eerste ontmoeting met Roel was een intakegesprek. Al meteen voelde ik dat ik daar op mijn plaats was. Het was een fijn, duidelijk en helder gesprek waarin ik het gevoel had dat Roel mij echt begreep. Absoluut niet ‘zweverig', waar ik stiekem wel een beetje bang voor was. En natuurlijk wilde ik weten, wanneer dit hele gebeuren klaar was en ik weer ‘beter' zou zijn. Helaas voor mij, kwam daar geen duidelijk antwoord op. Het belangrijkste advies was; ‘Ga in je gevoel zitten, hier moet je doorheen. En niemand weet hoelang dit gaat duren, maar je komt eruit dat is één ding dat zeker is en ik ga je daarbij helpen.' En daar zat ik dan, in mijn gevoel. Alle emoties en verdriet die ik al die tijd veilig op slot had opgeborgen in allerlei kamertjes leken er in één keer uit te komen. Er was geen weg meer terug...
Roel is voor mij in die tijd echt een steunpilaar geweest. Met behulp van de oefeningen op de bank, lukte het om stukje bij beetje echt te gaan voelen en alles een plekje te geven. Doodeng vond ik het. Alles deed ik eraan om te voorkomen dat ik überhaupt iets zou voelen, laat staan dat Roel hier ook maar iets van zou merken. Dit is niet altijd even gemakkelijk geweest en het ging met vallen en opstaan. Dankzij Roel zijn grenzeloze geduld en begrip brak er steeds een beetje van het muurtje om mijn gevoel heen af. En werd er een fundament gebouwd waardoor ik steeds steviger in mijn schoenen kon gaan staan. Hierbij werkten we vooral aan het opbouwen van vertrouwen. Door met elkaar te praten, maar vooral door de oefeningen op de bank.
Langzaam vielen mijn oogkleppen af en kwam ik erachter dat het leven niet alleen maar leuk, gezellig en gemakkelijk hoeft te zijn. Maar dat je als je echt naar je gevoel gaat luisteren, erachter komt dat het leven ook tegenwind en onzekerheden kent. En dat die onzekerheden en tegenwind er mogen zijn. Deze kun je overwinnen als je een stevige basis hebt, waarbij je op je eigen gevoel durft te vertrouwen. Er niet meer van weglopen, maar het echt ondergaan. En dat hoef je niet alleen te doen.
Die stevige basis heb ik samen met Roel kunnen ontwikkelen, zonder daarbij mijn eigen identiteit te verliezen. Ik heb mezelf leren kennen, mijn grenzen verlegd en ben erachter gekomen wat ik echt belangrijk vind in het leven. Ik leer nu om keuzes te maken waarbij ik niet de hele wereld te vriend hoef te houden, maar vooral en eigenlijk alleen mezelf. Mijn gevoel kan en hoef ik niet meer te sturen. Wat er is, is er en dat is goed.
Ik ben Roel heel erg dankbaar voor alle steun, begeleiding en hulp. Natuurlijk is het gek en spannend om het nu zelf te gaan doen. ‘Elk einde is een nieuw begin'. Een nieuw begin, waarin ik mijn gevoel weer echt durf te volgen! 
29-jarige vrouw, Getrouwd en moeder van een zoon van een jaar, Arbeidsongeschikt: Reumatoïde Artritis met ingrijpende gevolgen in haar leven.
"Reumatoïdede artrites" ……………………..
Oké…………Ik was jong, druk met vriendinnen, mascara’s , school, uitgaan en sporten. Die dikke knieën waren pijnlijk maar voor mij op dat moment vooral ontsierend. In de maanden na de eerste ziekenhuisopname lees ik wat folders, praat met verschillende hulpverleners en begin met het geadviseerde behandeltraject. Maar bovenal besluit ik dat de pijn mijn leven niet gaat beïnvloeden, negeren en de boel relativeren lijkt de beste weg.
De reuma ontwikkelt zich zeer progressief. Periodes van veel gewrichtsontstekingen volgen elkaar op met pijn, vergroeiingen en beperkingen tot gevolg. Stap voor stap neem ik afscheid van allerlei "gewone" dingen in het leven. Sporten, even snel een boodschap halen, mezelf aankleden, die dweil over het toilet, werken en nog zoveel meer. De gevolgen blijken groter en heftiger te zijn dan de in eerste instantie zichtbaar lelijke knieën.
Een noodzakelijk kwaad zijn ondertussen de dagelijks verschillende handen aan mijn lijf. Handen van de thuiszorgverpleegkundigen, artsen, fysiotherapeuten, verpleegkundigen in het ziekenhuis en nog zoveel meer hulpverleners. Soms zijn de aanrakingen uitermate pijnlijk, soms voel ik de haast, soms zijn ze behulpzaam, soms zijn ze liefdevol en warm en soms zijn ze koud en afstandelijk. Maar altijd is het functioneel, simpelweg omdat we iets moeten met dat lastige lijf. Deze functionaliteit is de enige werkelijkheid geworden waardoor intimiteit geen intimiteit meer is. Een liefdevolle knuffel van mijn man of een aai over mijn rug van een vriendin, mijn lijf gaat meteen in de weerstand en ik verkramp. Een verdrietig gevolg!
Onbewust en langzaam ben ik steeds meer afstand gaan nemen, afstand van het lijfelijke contact met anderen maar met name ook van de diepste emoties die zich afspelen in mijn lijf. Ergens heel ver weg voel ik soms een hevige emotie een uitgang zoeken. Maar tijdens de zoektocht naar een uitgang wordt de tocht verstoord door pijn, angst voor de pijn, een stel koude handen of een injectienaald.
Al een aantal jaar kom ik bij Roel om mijn lijf letterlijk en figuurlijk even los te laten en gevoelens weer toe te laten. Roel heeft mij geleerd om de warmte en rust van zijn aanrakingen te voelen, en alles wat er dan aan emotie volgt toe te laten. Het blijft voor mij uitermate bijzonder om te ervaren hoe mijn lijf reageert op de aanrakingen. Naast pijn en ongemak voel ik weer emoties. Ik ben me bewust geworden dat ik mijn lijf lief mag hebben en het moet koesteren, het is tenslotte de enige sleutel tot mijn gevoel…………………
In het rijtje van medicatie, infusen, injecties, fysiotherapie, thuiszorg en al het andere gedoe is mijn "onderhoudsdosering" haptotherapie onmisbaar om bij mezelf te blijven en ergens in dat lijf te voelen wat er zich echt afspeelt.
Voor alle Cliëntervaringen, klik op onderstaande button: